26. SPIĘCIE

Cyborg oznajmił, że kolejne badania uznaje za zakończone. Odstawił próbki krwi do dziwnego, okrągłego urządzenia i powiedział, bym zawołała Bestię. Kiwnęłam głową i wytoczyłam się ze skrzydła szpitalnego na korytarz.
- Cyborg cię woła - rzuciłam do chłopaka siedzącego na podłodze z komiksem na kolanach.
Podniósł się i bez słowa wszedł do sali tortur. Ruszyłam do salonu po kolejną porcję herbaty. Idąc długimi, szarymi korytarzami raz przeklinałam intensywne światło raniące moje oczy, a za chwilę dziękowałam, że każdy, nawet najmniejszy zakamarek był oświetlony i nie pozostawał żaden cień, w którym nękające mnie mary mogłyby się ukryć.
Przestąpiłam próg salonu i stanęłam jak wryta. Na podwyższeniu przy szybie unosił się, jakby nigdy nic, Trygon. Otoczony językami ulotnej jak mgła czerwonej energii obrócił się majestatycznie w moją stronę z lekkim uśmiechem satysfakcji. Znowu poczułam się mała i bezbronna, jakby wysysał ze mnie moc. Potrząsnęłam głową. Nie spałam przecież. To nie był kolejny koszmar. Demon zbliżał się powoli, rozkoszując się moim strachem i bezbronnością. Sunął w powietrzu ponad podestem ciągnącym się wokół całego salonu, a ja stałam sparaliżowana. Poczułam na skórze ciepło od niego bijące, a do moich nozdrzy dotarł gryzący zapach rozkładu i spalenizny. Wizje nigdy nie były aż tak realistyczne. Zaczęłam się cofać, aż w końcu trafiłam na ścianę. Wyciągnęłam rękę w jego kierunku z zamiarem wytworzenia chociażby bariery, ale moc odpłynęła ze mnie w jednym momencie. Część energii wciąż czerpałam od niego i tego kawałka właśnie mnie pozbawił.
Zbliżył się na niecały metr. Bezwładnie zjechałam plecami po zimnej ścianie. Pochylił się nade mną, jak nad nędzą istotą i odezwał się.
- Raven. - Otwarłam szerzej oczy. Głos był łagodny, spokojny i kompletnie pozbawiony szorstkości.
Wyciągnął muskularną, czerwoną rękę w moja stronę, ale nie czułam już gorąca bijącego od niego. Powoli wysunęłam bladą dłoń w stronę szponów. Trygon zaczął drgać niczym hologram i po chwili rozpłynął się. Jego miejsce zastąpił zaniepokojony Robin. Zakrztusiłam się gwałtownie nabranym powietrzem, zaczęłam kaszleć, a do oczu napłynęły mi łzy.
- Spokojnie. - Robin usiadł naprzeciwko mnie i pochylił się, by spojrzeć mi w oczy.
Odwróciłam twarz, by nie widział kilku mokrych śladów wyżłobionych na mojej bladej twarzy. On jednak chwycił delikatnie mój podbródek i obrócił, bym spojrzała na niego.
- Miałaś halucynację? - spytał spokojnie, z delikatną nadzieją na odpowiedź.
- Yhym - odparłam cicho.
Podniosłam się z zamiarem jak najszybszego opuszczenia salonu. Robin tym razem nie zaprotestował. Kompletnie zaschło mi w gardle, ale nie miałam ochoty robić sobie herbaty pod czujnym spojrzeniem lidera.

- Raven!? - Głos zza drzwi zakłócił mój spokój.
Wciąż leżąc na łóżku z twarzą zatopioną w poduszce, machnęłam ręką, otwierając drzwi.
- Cyborg zwołał zebranie w skrzydle szpitalnym - oznajmił Robin.
- Zaraz przyjdę - mruknęłam, unosząc się ponad poduszkę, by chłopak mógł mnie usłyszeć.
Powiedział coś pod nosem i wyszedł, nie zamykając za sobą drzwi. Zwlekłam się z łóżka jeszcze bardziej zmęczona niż przed tymi kilkoma godzinami balansowania na granicy jawy a snu. Zarzuciłam niedbale pelerynę i udałam się na miejsce zbiórki.

- Wszystko wiem - rzucił Cyborg na wejściu.
Wcześniej, gdy już wszyscy przyszliśmy, zniknął podekscytowany w magazynie przylegającym do skrzydła szpitalnego i nie wychodził przez dość długi czas.
- Robiłem już wiele badań z krwi, tkanek i innych nieciekawych próbek, ale w żadnej nie wykryłem czegoś, co odpowiadałoby za to wszystko - kontynuował, odstawiając karton na szpitalne łóżko. - Nic nie znalazłem, bo nie było czego szukać. Wiecie co ukradł Slade, ale co w takim razie stało się z częścią tych substancji? Tu macie odpowiedź. - Wyciągnął gwałtownym ruchem plik dokumentów z pudełka. Pokazał nam je triumfalnie, ale nachmurzył się, gdy nie zareagowaliśmy. No bo właściwie na co? Na zamówienie leków przeciwhistaminowych? - No co wy? - zaczął i obrócił kartkę w swoją stronę. Speszył się trochę i ponownie sięgnął do kartonu. - I cała dramaturgia poszła w las - mruknął po nosem i wyciągnął ku nam właściwe papiery.
Robin chwycił kartki i przerzucił, pobieżnie przeglądając. Spoglądaliśmy sobie wzajemnie przez ramiona na tabelki opatrzone różnymi datami wypełnione nazwami, które ciężko przeczytać, a co dopiero wymówić. Obok rozpisane były dopuszczalne stężenia.
- Wyjaśnisz? - spytał sucho Robin, składając papiery.
- Nie kumasz? - żachnął się pół robot. - W pierwszej próbce znalazłem małe ilości nanobotów i dwie substancje. Jedna pobudza mózg. Druga to psychodelik. Podobna do atropiny. A z przedostatniej próbki wyizolowano... - zrobił dramatyczną pauzę. - Urtigo.
- Co? Jak mogłeś to odkryć dopiero teraz? - Robin rzucił zdenerwowany dokumentami.
- Dowiesz się, jeśli nie będziesz mi przerywał - sarknął zniecierpliwiony Cyborg. - Nie znalazłem go wcześniej, bo go nie było. Nanoboty są zdalnie sterowane. Substancje w nich zawarte były uwalniane w różnych momentach, dlatego ich ilość w pobieranych przeze mnie codziennie próbkach się różniła.
- No dobrze, tylko dlaczego nie wszyscy tego doświadczyli? - spytał Robin.
- Każdy kto został "napromieniowany" - zrobił w powietrzu cudzysłów - ma w sobie te dziadostwa, jednak aktywowały się tylko u niektórych. Na ten moment mam za mało danych, by stwierdzić powiązania między tymi osobami, ale są ludzie, którzy się tym zajmują. To właśnie do nich wysyłam próbki Raven, Gwiazdki i Bestii. Daj mi skończyć - rzekł stanowczo z wyciągniętym palcem, gdy Robin chciał się wtrącić. - Nie możemy stwierdzić, czy we wnętrzach nanobotów nie zostały jeszcze jakieś substancje, więc musimy działać szybko, zanim uwolni się coś gorszego. Umówiłem się z kilkoma naukowcami, by omówić sposób, w jaki można by pozbyć się tych cholerstw z organizmów. Może nam to trochę zająć, także odpadam z misji do odwołania - wygłosił i nabrał głęboko powietrza, uspokajając podniecony głos. - Jakby co, to jestem pod telefonem - rzucił na odchodnym, pokazując mechaniczne ramię z wbudowanym panelem.
- To się porobiło - mruknął Bestia, drapiąc się po szyi.

- Dzisiaj może darujemy sobie horrory, co? - Robin przekopywał stertę płyt CD w poszukiwaniu filmu, który zaspokoiłby cztery odmienne gusta.
- "Żółwie Ninja"! - zaproponował Bestia.
- Jeśli zobaczę to po raz czwarty, zwymiotuję - zagroziłam znad książki.
- Może James Bond? - zapytał lider, pokazując plastikowe opakowanie z przystojnym, uzbrojonym mężczyzną.
Nie uzyskał jednoznacznej odpowiedzi za lub przeciw, więc po prostu włączył wybraną płytę. Zgarnął pilota ze stolika i wyregulował głośność, a następnie rzucił urządzenie gdzieś w kąt. Nie trzeba było być wiedźmą ani wieszczką, by przewidzieć jutrzejszą kłótnię Cyborga, o to, gdzie Bestia znowu zapodział jeden z kilku zapasowych pilotów.
Seans zaczął się od głośnego wybuchu, który wtrącił mnie z równowagi, ale każda kolejna eksplozja przeszkadzała mi już coraz mniej, aż w końcu zapadłam się w krainie niezwykle wciągającej książki. Nikt nawet nie robił wyrzutów o zapalone światło i rzekomy brak odpowiedniej atmosfery. Najgorszy był jednak moment, gdy miał nastąpić punkt kulminacyjny fabuły, a cała wieża pogrążyła się w mroku.
Robin skoczył na równe nogi i wyciągnął nieproporcjonalnie małą latarkę do siły z jaką świeciła. Gwiazdka użyczyła nam zielonego blasku energii, którą uniosła wysoko nad głową.
- Tak po prostu wysiadły korki? - spytał Bestia, a zaraz potem przemienił się w sowę.
- Tak to jest, gdy ciągle odkłada się zamontowanie własnego generatora, a zasilanie awaryjne nie zadziała - sarknął pod nosem lider. - Musimy zejść do podziemi i włączyć je ręcznie - zarządził i ruszył do drzwi.
Zerknęłam przez panoramiczne okna na miasto. Część wieżowców i ulic od strony wybrzeża skąpana była w mroku, jednak kawałek dalej unosiła się świetlista, kolorowa poświata. Prąd wysiadł tylko w kilku dzielnicach.
- Do piwnicy? - jęknął Zielonek. - Przecież tam czają się wszystkie potwory - wtrącił, gdy Richard spojrzał na niego kpiąco. - Zwłaszcza teraz - dodał cicho.
Robin miał dobrze. Jako jedyny nie widział w każdym ciemnym kącie swoich największych demonów. I jakby kompletnie zapomniał, że cała nasza trójka już od kilkunastu dni wręcz boi się zasypiać przy zgaszonym świetle.
Na nic jednak zdały się postękiwania Bestii. Mozolnie parliśmy w dół po schodach, gdyż winda również wysiadła.
- Alarm też jest odłączony? - spytałam w nagłym przypływie logicznego myślenia.
- Yhym - odparł. Chyba zdał sobie sprawę z braku zabezpieczeń, jakie chroniły dotychczas naszą wieżę. - Część systemów obronnych padła. Nie mam pewności, które działają.
Zapadła całkowita cisza, przerywana tylko dźwiękami równomiernych kroków Robina i trzepotaniem skrzydeł zielonej sowy. Jakieś dziesięć pięter niżej dotarliśmy na parter. Przeszliśmy przez spory, wysoki hol. Czytnik linii papilarnych nie działał, więc Richard tylko szarpnął za klamkę i puścił nas przodem, co nie spodobało się Bestii.
Gwiazdka uniosła dwie ręce zatopione w zielonej, lśniącej energii, starając się oświetlić jak największy obszar. Zsunęłam się nad schodami i zaczekałam na resztę na dole. Szmaragdowa poświata rozpraszała się na licznych kanciastych przedmiotach, tworząc groteskowe obrazy, pobudzające mój zmęczony umysł do przerabiania ich na różne, powykrzywiane poczwary. Otrząsnęłam się i przeniosłam wzrok na Robina. Pewnym krokiem wszedł w przestrzeń pod schodami. Stanęliśmy wokół metalowej szafki zawieszonej na kamiennej ścianie. Chłopak otworzył drzwiczki, włożył latarkę do ust i zaczął gmerać.
Rozległo się kilka pstryknięć, zaszumiało i z trzaskiem rozbłysły mocne reflektory.
- Muszę sprawdzić, czemu dodatkowe zasilanie nie zadziałało - rzucił ni do siebie, ni do nas i zatrzasnął drzwiczki.
Teraz żadna szafka, nieukończony metalowy kadłub czy okryty płachtą Tercedes nie przypominały już czających się w mroku piekielnych istot. Tak czy siak, pierwszy z piwnicy wypadł Bestia, my szybko wtoczyliśmy się na górę zaraz za nim.
- Idziemy oglądać dalej? - spytał już w windzie.
- Chętnie obejrzę zakończenie przygód tego jakże przystojnego agenta - odparła Gwiazdka lekkim tonem.
Miałam wrażenie, jakby przez kamienną twarz Robina prześlizgnął się jakiś cień, ale nutka zazdrości jaką wyczułam w przestrzeni mogła być równie dobrze moim wyobrażeniem. Rozległo się piknięcie i drzwi rozsunęły się na piętrze mieszkalnym. Zrobiłam krok do przodu i nagle... poczułam szarpnięcie do tyłu. Peleryna przydusiła mnie, a botki na obcasiku nie pomogły w utrzymaniu równowagi. Wyrżnęłam do tyłu, o mały włos omijając głową metalową poręcz ciągnącą się wokół ścian windy.
- Jeju! Raven! Ja przepraszam, przypadkiem! - Pierwszy do pomocy rzucił się Bestia, zapewne sprawca tego całego zamieszania.
Złapałam się za pulsujący tył głowy, którym uderzyłam w podłogę. Podniosłam się na łokciach. Widziałam, że cała trójka otaczała mnie, ale obraz nieprzyjemnie falował i rozmazywał się.
- Mogę chociaż wiedzieć, coś ty do jasnej cholery odwalił? - warknęłam, starając się utrzymać emocje na wodzy.
- Przydepnął ci pelerynę - wydukał speszony, z miną, jakby miał zaraz dostać.
Uniosłam oczy ku górze, modląc się do Azar o cierpliwość. Wstałam powoli, przytrzymując się poręczy i silnego ramienia Robina.
- Dzięki - mruknęłam w jego stronę, poprawiłam pelerynę z godnością i jakby nigdy nic, ruszyłam do pokoju. Chciałam już zatopić się w, nawet płytkiej, medytacji.

Po drodze, gdy o czwartej w nocy wracaliśmy z napadniętego banku, spotkaliśmy Cyborga, który właśnie wjeżdżał do hangaru. Weszliśmy za nim przez odsłoniętą, wykopaną dziurę w ziemi. Automatyczna brama zasunęła się z trzaskiem i rozjarzyły się wszystkie światła.
- Dwa dni - powitał czarnoskórego Robin. - Myślałem, że zejdzie wam dłużej.
- Też się cieszę, że was widzę - powiedział z przekąsem i otworzył przepastny bagażnik.
Wysunął dwa ogromne kartony, postawił je po kolei na podłodze i zamknął klapę.
- Ustaliliście coś? - spytał lider, podchodząc po jedną paczkę. Kucnął, ale chyba nie spodziewał się, że będzie to tak ciężkie. Nabrał powietrza i z cichym stęknięciem podniósł ciężar.
- Testują dwie metody oczyszczania organizmu. Po południu powinienem dostać informacje o wynikach - odparł, patrząc z lekką kpiną na poczerwieniałego z wysiłku Richarda. - Dwadzieścia kilogramów kartotek chorych - powiedział, kiwając głową na pakunek Robina. - A tutaj dziesięć - powiedział z rozbawieniem w głosie i wskazał na karton przed sobą.
Lider spojrzał się na niego spode łba, ale bez słowa, dumny i wyprostowany, ruszył do windy. Victor i Garfield zachichotali złośliwie, a ja przewróciłam tylko oczami.
- Jeśli wszystko dobrze pójdzie, powinniście spokojnie przespać dzisiejszą noc - oznajmił Cyborg, zanim dotarliśmy na piętro mieszkalne.
To było jak światełko w tunelu zbudowanym z koszmarów, demonów i strachu. W końcu mieliśmy go opuścić. Odetchnęłam z ulgą na myśl o głębokim i niczym nie zmąconym śnie, ale jak zwykle, gdzieś z tyłu głowy odezwał się głosik, jakoby miało to być zbyt piękne, by było prawdziwe. "Jak nie urok, to sraczka" - stwierdziłam w myślach, mentalnie wzruszając ramionami.

-------------------------- 

Bardzo mi się spodobało to zakończenie, ale z drugiej strony nie wyrobiłam normy słów i chciałam jeszcze dokończyć ten wątek. Przeważyło jednak to, że już minęły dwa tygodnie, więc macie tu trochę krótszą notkę, bo nie wiem ile musielibyście czekać na dłuższą... 

Właśnie przeczytałam "Kontrakt Judasza" i do tej pory zbieram szczękę. Może i styl rysunków czasami rozśmiesza, zwłaszcza fryzury, ale takie teksty jak: "cycata", czy "krótkie gatki" to coś widuję się teraz rzadko i serio świetnie się to czytało. Często wpadałam w takie zażenowanie ich zachowaniem, ale hej! to było ponad trzydzieści lat temu. Mam teraz chociaż namiastkę "prawdziwej" Raven i kilka małych pomysłów. Dajcie mi maksimum trzy tygodnie, a będzie nowy rozdział.